Diagnostische Tests
Diagnostische tests voor duizeligheidsklachten
Om de leesbaarheid te bevorderen, is in deze tekst gekozen voor neutrale formuleringen en worden persoonlijke voornaamwoorden gebruikt die alle genders omvatten, tenzij anders gespecificeerd. We erkennen en respecteren de diversiteit in genderidentiteit en streven ernaar om taal te gebruiken die voor iedereen toegankelijk en inclusief is.
Je huisarts zal eerst proberen om zogenaamde “rode vlaggen” uit te sluiten op basis van je medische voorgeschiedenis. In de geneeskunde verwijst deze term naar waarschuwingssignalen of symptomen die kunnen wijzen op een ernstige of mogelijk levensbedreigende aandoening. Als je arts dergelijke waarschuwingssignalen ontdekt, zal hij/zij opdracht geven voor verdere tests zoals een CT-scan (computergestuurde tomografie), MRI (magnetische resonantie beeldvorming), echografie, elektrocardiogram (ECG), bloedonderzoek of een verwijzing naar een neuroloog.
Het is belangrijk om te benadrukken dat dergelijke onderzoeken ook vaak worden uitgevoerd zonder de aanwezigheid van rode vlaggen om de patiënt gerust te stellen en onnodige zorgen weg te nemen. Als deze rode vlaggen eenmaal zijn uitgesloten, moet het binnenoor nader worden onderzocht met specifieke tests. Deze tests en onderzoeken worden hieronder beschreven.
Samenvatting
- Uitsluiting van ‘red flags’: de huisarts sluit eerst ernstige aandoeningen uit.
- Gehoortesten: onderzoek van het gehoor (tympanometrie, stapediusreflex) op vestibulaire stoornissen.
- Evenwichtstesten: Gans SOP-test en posturografie voor de beoordeling van het evenwicht.
- Positieproeven: positietesten voor de diagnose van positie duizeligheid (BPPD).
- Vestibulaire functietesten: VNG, vKIT en VEMP voor het onderzoek van het evenwichtssysteem.
1. Gehoortests
Niet alle vestibulaire aandoeningen hebben invloed op het gehoor maar sommige kunnen tegelijkertijd het gehoor en het evenwicht aantasten. Daarom ondergaan patiënten die klagen over duizeligheid of evenwichtsproblemen vaak uitgebreide gehoortests. Deze omvatten:
- Tympanometrie: meet de beweeglijkheid van het trommelvlies en de druk in het middenoor.
- Stapediusreflextest: deze test meet de reflex van de stapediusspier, die reageert op harde geluiden en het gehoor beschermt.
- Meting van otoakoestische emissies (OAE): OAE's zijn echo's van het binnenoor die worden geproduceerd door buitenste haarcellen.
De resulterende testpatronen kunnen mogelijk problemen met het vestibulaire systeem onthullen. Een normale gehoortest is op zich al informatief.
2. Evenwichtstesten
De Gans Sensory Organizational Performance (SOP)-Test en Computerized Dynamic Posturography (CDP) zijn verschillende methoden om de algemene balansprestaties onder verschillende omstandigheden te beoordelen. Terwijl sommige diagnostische centra de Gans SOP test gebruiken, gebruiken andere CDP.
Hoewel geen van beide testen op zichzelf een specifieke diagnose kan stellen, zijn er bepaalde patronen te herkennen die, in combinatie met andere vestibulaire testen, aanwijzingen kunnen geven voor verschillende soorten vestibulaire stoornissen .
3. Positietests voor goedaardige paroxysmale positie duizeligheid
Huisartsen en IVRT® duizeligheid- en vestibulaire therapeuten voeren routinematig de Dix-Hallpike test en/of de supine roll test uit voor voor benigne paroxysmale positie duizeligheid (BPPD). Dit zijn positietests die bepalen of je duizeligheid wordt veroorzaakt of verergerd door bepaalde hoofdbewegingen.
De patiënt krijgt ook vaak een speciale bril op om de oogbewegingen beter te kunnen observeren en om uit te zoeken welk halfcirkelvormig kanaal eventueel is aangetast. De bril kan worden gebruikt om onwillekeurige, snelle oogbewegingen (nystagmus) te herkennen.
4. Vestibulaire functietests
Klinische vestibulaire functietesten beoordelen of er problemen zijn met de vestibulaire structuren van het binnenoor (vestibulaire systeem) en/of hun verbindingen met onze ogen, het centrale zenuwstelsel en het proprioceptieve systeem (gevoel van zelfbeweging en lichaamshouding). Deze complexe structuren zitten naast de gehoorstructuur van het binnenoor (het slakkenhuis).
Het vestibulaire systeem bestaat uit 5 sensoren in elk oor: drie met vloeistof gevulde halfcirkelvormige kanalen en 2 maculaire organen (utriculus en sacculus). Er zijn testen waarmee alle 10 deze sensoren onderzocht kunnen worden.
Hoe kan ik mijn vestibulaire functie laten testen?
Om je vestibulaire functie te testen, moet je naar een KNO-arts of neuroloog die gespecialiseerd is in duizeligheid. Gangbare testen zijn (4.1.) videonystagmografie (VNG), (4.1.3.) calorische testen, (4.2.) de videohoofdimpulstest (vHIT) en (4.3.) de VEMP-test (“vestibular evoked myogenic potentials”), die allemaal de functie van het vestibulaire systeem controleren. Deze tests worden hieronder in volgorde toegelicht.
Een volledig onderzoek van het evenwichtsorgaan, dat alle genoemde tests omvat, kan 3 tot 4 uur duren of over meerdere afspraken worden verspreid.
5. Andere aanvullende testen om vestibulaire functie te onderzoeken
5.1 Dynamische Visual Test (kortweg DVA-test)
Zoals gezegd is een van de belangrijkste functies van het vestibulaire systeem het stabiliseren van de ogen tijdens hoofdbewegingen. De DVA-test meet dit vermogen om de blik te stabiliseren.
Net als de vHIT wordt deze nuttige test gebruikt om veranderingen in de VOR te onderzoeken. Daarnaast kan de DVA-test worden gebruikt om verbeteringen na vestibulaire revalidatie te beoordelen.
Tijdens de test wordt er gevraagd om naar de letter “E” op een scherm te kijken en de oriëntatie ervan te bepalen. De letter verschijnt met regelmatige tussenpozen, telkens in een andere grootte en oriëntatie. De test wordt eerst uitgevoerd zonder hoofdbewegingen, daarna met. Het verschil in gezichtsscherpte wordt dan vergeleken: Hoe groter het verschil tussen statische (zonder hoofdbeweging) en dynamische (met hoofdbeweging) gezichtsscherpte, hoe ernstiger de VOR is aangetast.
Er is ook een handmatige versie van de DVA-test, die wordt uitgevoerd zonder speciale medische technologie. Deze versie wordt gebruikt door IVRT® duizeligheid- en vestibulaire therapeuten om stoornissen van de VOR op te sporen.
5.2 Subjectief visueel verticaal en horizontaal (SVV en SVH)
De subjectieve visuele verticaal (SVV) en subjectieve visuele horizontaal (SVH) zijn diagnostische tests die de perceptie van ruimtelijke oriëntatie onderzoeken en in het bijzonder de delen van het binnenoor die verantwoordelijk zijn voor de perceptie van zwaartekracht (utriculus en sacculus).
Bij de SVV-test wordt de patiënt in een donkere kamer geplaatst en gevraagd om het geprojecteerde beeld van een draaiende lijn zo te oriënteren dat het als precies verticaal (SVV) of horizontaal (SVH) wordt waargenomen. De donkere testomgeving minimaliseert visuele referenties, zodat de perceptie van de lijn sterk afhangt van de functie van de maculaire organen (utriculus en sacculus) in het binnenoor.
De SVV/SVH test kan gebruikt worden om verstoringen in de waarneming van de zwaartekracht op te sporen, die veroorzaakt kunnen worden door disfuncties van het vestibulaire systeem of de vestibulaire zenuw. Afwijkingen in de uitlijning van de lijn duiden op een storing in de maculaire organen, zoals bijvoorbeeld het geval is bij acute Neuritis vestibularis of een hersenstam/cerebellair infarct.
Wat kan ik nog doen?
Waar vind ik een gespecialiseerde IVRT®-therapeut voor duizeligheid en vestibulaire revalidatie?
Vestibulaire revalidatie en balanstraining zijn het meest effectief als je een reeks oefeningen volgt die door een therapeut zijn afgestemd op jouw specifieke behoeften. Daarom bevelen we onze gecertificeerde IVRT® therapeuten van harte aan.
We bieden je ook de mogelijkheid om telefonisch advies te krijgen van onze vestibulaire revalidatie-experts.